Tijdens de ‘Poëzieweek 2020’ wil ik graag een gedicht aanhalen van mijn moeder Betsy van der Zanden-van der Heijden.
Zij heeft het geschreven op haar 65e verjaardag, 21 oktober 1991.
Waar eens mijn wiegje heeft gestaan
De Laagheij – Lèghèi – Lagebaan – de Lage Baan
in drie eeuwen veranderde hij met beetjes van naam.
Daar was vroeger veel heide, véél vroeger een gedeelte moeras
maar nu is er weinig meer te zien van hoe het vroeger was.
Ieder metertje land werd met noeste arbeid gewonnen
zelfs mijn vader heeft +/- 1920 nog een stukje land ontgonnen.
Waar hebben vroeger toch al die strûtjes gelegen?
Ja, zelfs in de jaren 30 waren er nog geen goede wegen.
En ieder huisje had een strooien-dak in die tijd
de keutertjes hadden veel kinderen, een paar koeien en een geit.
De Lage Baan is nu een rijk gehucht
maar met nog steeds dezelfde maan en de mooie blauwe lucht.
Misschien wordt er niet meer zoveel gezongen als toen
maar ieder voorjaar wordt het weer lente, wordt alles weer groen.
De Laag heij – Lèghèi – Lagebaan – De Lage Baan
heeft 65 geleden mijn wieg eens gestaan.
